Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Autorka chyba na siłę chciała upchnąć jak najwięcej wątków i problemów, z jakimi mierzą się młodzi ludzie. Nie czytało się tego tragicznie, ale styl "dowalę jej jeszcze, mocniej, częściej, a jeszcze coś" skierowany tylko w jedną osobę bardzo obniża realizm powieści. Wiem, skąd to się bierze, na wattpadzie, jako serwisie, na którym publikowane są rozdział po rozdziale, ma sens, że każda część jest jeszcze bardziej ciężka i spektakularna od drugiej. W powieści wydanej już to tak ładnie nie wygląda.

Taka lekka lektura do poczytania po ciężkim dniu. Bo choć poruszane tu wątki są ciężkie, to jednak mam wrażenie, że są dość płytkie i nie potrafię współczuć bohaterom.

Autorka chyba na siłę chciała upchnąć jak najwięcej wątków i problemów, z jakimi mierzą się młodzi ludzie. Nie czytało się tego tragicznie, ale styl "dowalę jej jeszcze, mocniej, częściej, a jeszcze coś" skierowany tylko w jedną osobę bardzo obniża realizm powieści. Wiem, skąd to...

Rozwiń

Zwiń

Książkę męczyłam długo. Dłużej niż myślałam, że będę męczyć, gdyż do niej i do tematów, które porusza, trzeba mieć naprawdę czystą głowę, aby móc się w pełni skupić i dogłębnie zrozumieć, o co biega. Dużo razy łapałam się na tym, że nie ogarniałam, jak naprawdę działają sztabki srebra, na tym naprawdę trzeba mocno się skupić.

Plusy za ogromną ilość ciekawostek o językach z różnych krańców ziemi. Uświadamia to czytelnikowi, że można być wielkim znawcą języków, ale nigdy nie pojmie całej głębi wyrażania się w tym konkretnym.

Rebecca Kuang, nie wiem, jak ona to robi, ale jej bohaterów raczej nie da się polubić. W wojnie makowej nie znalazłam bohatera, z którym mogłabym się utożsamiać, w Babelu, to samo. Ci bohaterowie mają w sobie coś, czego nie potrafię nawet określić, ale co każe mi myśleć, że jakbym ich spotkała, to raczej nasze drogi by się szybko rozeszły.

Ale trzeba przyznać, treść i tematy poruszane przez autorkę zostają w głowie na długo.

Książkę męczyłam długo. Dłużej niż myślałam, że będę męczyć, gdyż do niej i do tematów, które porusza, trzeba mieć naprawdę czystą głowę, aby móc się w pełni skupić i dogłębnie zrozumieć, o co biega. Dużo razy łapałam się na tym, że nie ogarniałam, jak naprawdę działają sztabki srebra, na ...

Rozwiń

Zwiń

Dopiero maj, a ja chyba mam już swoją książkę roku.

Cudowna opowieść o przyjaźni, dziecięcych marzeniach, obietnicach, postanowieniach... I o dorosłym życiu, które te wszystkie filary weryfikuje w brutalny sposób.

Uczucie, gdy wszystko zaczyna wskakiwać na swoje miejsce było niesamowite, chciałabym mieć je przy każdej lekturze.

Dla mnie wszystko kończy się dobrze.

Dopiero maj, a ja chyba mam już swoją książkę roku.

Cudowna opowieść o przyjaźni, dziecięcych marzeniach, obietnicach, postanowieniach... I o dorosłym życiu, które te wszystkie filary weryfikuje w brutalny sposób.

Uczucie, gdy wszystko zaczyna wskakiwać na swoje miejsce było niesamowit...

Rozwiń

Zwiń

Choć autor na początku informuje, że będzie to opis 4 morderców, to jednak w tekście mamy przykłady wielu zbrodni odbywających się na przestrzeni wielu lat.

Co tu dużo mówić: diabelnie mocne, autor nie owija w bawełnę, przytacza doslowne wypowiedzi morderców, często takie, że aż się odechciewa czytać.

Na pewno nie do posiłku.

Choć autor na początku informuje, że będzie to opis 4 morderców, to jednak w tekście mamy przykłady wielu zbrodni odbywających się na przestrzeni wielu lat.

Co tu dużo mówić: diabelnie mocne, autor nie owija w bawełnę, przytacza doslowne wypowiedzi morderców, często takie, że aż się odec...

Rozwiń

Zwiń

Czytanie kryminałów sprawiły, że każdą nową pojawiającą się osobę w książce, postrzegam jako potencjalnego mordercę. Tak było w tym przypadku, obstawiałam niemalże wszystkich, a książka, którą miałam sobie umilać przerwy w graniu, okazała się tak wciągająca, że wchłonęłam ją w jeden dzień.

Przeplatana teraźniejszość z trzema różnymi punktami widzenia, gdzie nie do końca wiemy, kto jest akurat narratorem - mnie kupiło. Za każdym razem mówiłam, jeszcze tylko jeden rozdział, a potem spadała bomba i tak w kółko.

Mnie do samego końca trzymała w napięciu, nawet po wyjaśnieniu kto jest kim i dlaczego.

Czytanie kryminałów sprawiły, że każdą nową pojawiającą się osobę w książce, postrzegam jako potencjalnego mordercę. Tak było w tym przypadku, obstawiałam niemalże wszystkich, a książka, którą miałam sobie umilać przerwy w graniu, okazała się tak wciągająca, że wchłonęłam ją w jeden dzień....

Rozwiń

Zwiń

Mam trochę żal do autora za takie potraktowanie bohatera z poprzedniej części. Jego zachowanie nagle zaczęło być niewytłumaczalne i nie był sobą. Bardzo niefajnie.

Glukhovsky ma tendencję do pisania bardzo rozlegle, gdzie fabuła rozciąga się w nieskończoność, by zakończenia były takim wielkim tupnięciem. Czy to dobrze? Nie wiem, wiem na pewno, że w pewnym momencie to jednak męczy i nie da się czytać wszystkich jego książek na raz i potrzeba jednak małej przerwy.

Outpost 2 nie ma zakończenia konkretnego. Co było dalej w sumie jasno wynika, ale świat to nie tylko Rosja. Odkąd skończyłam książkę, ciągle zadaje sobie pytanie, co z całym światem? Być może tu również przydałoby się uniwersum, jak w przypadku metra. Gdzie opisywane są losy mieszkańców, gdy Opętanie nadchodzi.

Mam trochę żal do autora za takie potraktowanie bohatera z poprzedniej części. Jego zachowanie nagle zaczęło być niewytłumaczalne i nie był sobą. Bardzo niefajnie.

Glukhovsky ma tendencję do pisania bardzo rozlegle, gdzie fabuła rozciąga się w nieskończoność, by zakończenia były takim wi...

Rozwiń

Zwiń

Książka z typu, gdzie długo denerwujesz się, bo nie wiesz, o co chodzi, jednocześnie czując niepokój, czy na pewno chcesz wiedzieć, o co chodzi, po czym cała wiedza spada niespodziewanie i tylko możesz śledzić kolejne linijki, starając się nie myśleć.

Mimo niezbyt przyjaznej atmosfery, książkę czyta się naprawdę szybko i sprawnie. Ja się bawiłam świetnie, myślę, że póki trwam w fazie postapokaliptyczej, zabiorę się od razu za drugą część.

Książka z typu, gdzie długo denerwujesz się, bo nie wiesz, o co chodzi, jednocześnie czując niepokój, czy na pewno chcesz wiedzieć, o co chodzi, po czym cała wiedza spada niespodziewanie i tylko możesz śledzić kolejne linijki, starając się nie myśleć.

Mimo niezbyt przyjaznej atmosfery, k...

Rozwiń

Zwiń

Na pewno to nie jest typowy kryminał. Owszem, mamy krew, wnętrzności na wierzchu, strzały, noże. Ale mamy też pierdzącego nadzbyt wielkiego wygnanego agenta i jego zgraję, którym usilnie nie próbuje być ojcem.

Akcja jak zwykle poplątana, wyjaśnienia są albo niepotrzebne, albo tak pokrętne, że w sumie może lepiej, żeby ich nie było. Jacksona Lamba nie da się lubić, ale też ma coś w sobie, że chciałoby się do niego dotrzeć, przez te wszystkie skorupy i warstwy, jakie wokół siebie utworzył i poznać prawdziwego człowieka.

Roddy Ho, który był mowim ulubieńcem, w tym tkmie dość szybko awansował na Debila nr 1. Myślałam, że inni po prostu mają o nim takie fatalne zdanie, ale on naprawdę jest... taki.

Na pewno to nie jest typowy kryminał. Owszem, mamy krew, wnętrzności na wierzchu, strzały, noże. Ale mamy też pierdzącego nadzbyt wielkiego wygnanego agenta i jego zgraję, którym usilnie nie próbuje być ojcem.

Akcja jak zwykle poplątana, wyjaśnienia są albo niepotrzebne, albo tak pokrętn...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo przyjemny reportaż o tym, jak żyło się w PRL-u. Dla ludzi interesujących się tym tematem, bądź mającym go jeszcze w pamięci książka jak najbardziej na tak. Całość napisana bardzo rzetelnie i wyczerpująco, nie natrafiłam na temat, który potraktowany byłby po macoszemu. Ilość zdjęć zdecydowanie na plus.

Kawał świetnej historii o naszych rodzicach. Opowieści, które słyszało się od ojca między drogą do szkoły, a jakie to kiedyś były prezenty na komunię.

Bardzo przyjemny reportaż o tym, jak żyło się w PRL-u. Dla ludzi interesujących się tym tematem, bądź mającym go jeszcze w pamięci książka jak najbardziej na tak. Całość napisana bardzo rzetelnie i wyczerpująco, nie natrafiłam na temat, który potraktowany byłby po macoszemu. Ilość zdjęć zd...

Rozwiń

Zwiń